وامانده در پسی

 افتاده در سکوت

در دشتِ بیکران

بی خار و بی خسی 

          * * *

هان ای تبار ِ من

افزوده بار ِ من

فریاد  ِ بی کسی

بیهوده کار ِ من

      * * *

با این رَسَن که دوش

افتاده دار ِ من

در دام  ِ بی شکیب

دوشم به خوابِ ناز

در ناله ای غریب

هان مرگِ تازه ای !

 شاید مرا بـرند

 سامان ِ بی کسی . . . ! !

                                                ح - ب

                                               تـــوهـم

                                            19/04/1388